فلکا بگو که تا کی گلههای یار گویم

فلکا بگو که تا کی گلههای یار گویم نبود شبی که آیم ز میان کار گویم ز میان او مقامم کمر است و کوه و صحرا بجهم از این میان و سخن و کنار گویم ز فراق گلستانش چو در امتحان خارم برهم ز خار چون گل سخن از عذار گویم همه بانگ زاغ آید به خرابههای بهمن برهم از این چو بلبل صفت بهار گویم گرهی ز نقد غنچه بنهم به پیش سوسن صفتی ز رنگ لاله به بنفشه زار گویم بکشد ز کبر دامن دل من چو دلبر آید بدرد نظر گریبان چو ز انتظار گویم بنهد کلاه از سر خم خاص خسروانی بجهد ز مهر ساقی چو من از خمار گویم