صد دل و صد جان بدمی دادمی

صد دل و صد جان بدمی دادمی وز جهت دادن جان شادمی ور تن من خاک بدی این نفس جمله گل و عشق و هوش زادمی از جهت کشت غمش آبمی وز جهت خرمن او بادمی گر ندمیدی غم او در دلم چون دگران بیدم و فریادمی گر نبدی غیرت شیرین من فخر دو صد خسرو و فرهادمی گر نشکستی دل دربان راز قفل جهان همه بگشادمی ور همدانم نشدی پای گیر همره آن طرفهی بغدادمی بس که همه سهو و فراموشیم گر نبدی یاد تو من یادمی بس که برد سر و پی این زبان حسره که من سوسن آزادمی