جان و جهان دوش کجا بودهی

جان و جهان دوش کجا بودهی نی غلطم، در دل ما بودهای دوش ز هجر تو جفا دیدهام ای که تو سلطان وفا بودهای آه که من دوش چه سان بودهام آه که تو دوش کرا بودهای رشک برم کاش قبا بودمی چونک در آغوش قبا بودهای زهره ندارم که بگویم ترا بی من بیچاره چرا بودهای؟ یار سبک روح به وقت گریز تیزتر از باد صبا بودهای بیتو مرا رنج و بلا بند کرد باش که تو بنده بلا بودهای رنگ رخ خوب تو آخر گواست در حرم لطف خدا بودهای رنگ تو داری، که زرنگ جهان پاکی، و همرنگ بقا بودهای آینهی رنگ تو عکس کسیست تو ز همه رنگ جدا بودهای