از دلم صورت آن خوب ختن مینرود

از دلم صورت آن خوب ختن مینرود چاشنی شکر او ز دهن مینرود بالله ار شور کنم هر نفسی عیب مگیر گر برفت از دل تو از دل من مینرود همه مرغان ز چمن هر طرفی میپرند بلبل بیدل یک دم ز چمن مینرود جان پروانه مسکین که مقیم لگنست تن او تا به نسوزد ز لگن مینرود بوالحسن گفت حسن را که از این خانه برو بوالحسن نیز درافتاد و حسن مینرود رسن دوست چو در حلق دلم افتادست لاجرم چنبر دل جز به رسن مینرود مرغ جان از قفص قالب من سیر شدست وز امید نظر دوست ز تن مینرود