قاضیی بنشاندند و میگریست

قاضیی بنشاندند و میگریست گفت نایب قاضیا گریه ز چیست این نه وقت گریه و فریاد تست وقت شادی و مبارکباد تست گفت اه چون حکم راند بیدلی در میان آن دو عالم جاهلی آن دو خصم از واقعهی خود واقفند قاضی مسکین چه داند زان دو بند جاهلست و غافلست از حالشان چون رود در خونشان و مالشان گفت خصمان عالماند و علتی جاهلی تو لیک شمع ملتی زانک تو علت نداری در میان آن فراغت هست نور دیدگان وان دو عالم را غرضشان کور کرد علمشان را علت اندر گور کرد جهل را بیعلتی عالم کند علم را علت کژ و ظالم کند تا تو رشوت نستدی بینندهای چون طمع کردی ضریر و بندهای از هوا من خوی را وا کردهام لقمههای شهوتی کم خوردهام چاشنیگیر دلم شد با فروغ راست را داند حقیقت از دروغ