آمد ورفت نفس نیرنگ توفان بلاست

آمد ورفت نفس نیرنگ توفان بلاست

موج این دریا به چشم اهل عبرت اژدهاست

هرچه کم کردیم از خبث اعتبار ما فزود

کاهش جزو نگین شهرت فروش نامهاست

تا ز نقش پای گلگون بیستون دارد سراغ

کوهکن را در نظر، هر سنگ لعل بی بهاست

عشق دوراست ازتسلی ورنه مجنون مرا

نقش پای ناقه هم آئینهٔ مقصد نماست

طرهٔ اوبسکه در خون دل ما غوطه زد

چون رگ گل شانه هم انگشت در رنگ حناست

در طریق جستجو هر نقش پایم قبله ای ست

غرقهٔ این بحر را، هر موج، محراب دعاست

می توان کردن ز بیرنگی سراغ هستی ام

ناله ام آئینهٔ تمثال من لوح هواست

زین کدورت رنگ بنیادی که داری در نظر

سایه می بینی نمی فهمی که نورت زیرپاست

منت صیقل به صد داغ کدورت خفتن است

بی صفائی نیست تا آئینهٔ ما بی صفاست

سایه ایم از دستگاه ما سیه بختان مپرس

آنکه روزش از دل شب برنیامد روز ماست

احتیاج است آنچه بیماری مقررکرده اند

درد اگر بر دل گران است از تقاضای دواست

معنی آشفتگی بیدل ز زلف یارپرس

نسخهٔ فکر پریشان جمع در طبع رساست