همزه در زبان دری فقط در اول کلمه در میاید، که آنهم به شکل الف نوشت میشود؛ مانند: ابر، اسپ و انگور· ولى الف چون حرکت پذیر نبوده و همیشه ساکن میباشد، بناﺀً همیشه در میان و پایان کلمات ظاهر میشود؛ مانند: دانا و گرازنده ﴿کسى که با ناز میخرامد﴾· بنا برین کلماتى که همزهﺀ وسط و آخر دارند - بر اساس این قاعده - عربی هستند؛ مانند: موﺀمن، موﺀید و ابناﺀ¹·

﴿باید متذکر شد که در زبان دری همزه فقط به شکل الف وجود دارد، استعمال شکل عربی آن ﴿ﺀ﴾ در واژه هاى دری خطاست﴾